अंतर्नाद

I never knew that cities could attach people. I am talking about the genuine aspect. I am talking about the love you have for the place not the job/opportunity craze. Very strong emotions get involved in a city and to the extent that when you leave you feel like you are leaving your place, your identity, your upbringing, your secrets, your fights and your tears. She has witnessed your growth, your fall, your each and every step. She has been the major concern in every decision you take. Most of the times you take up a job which is near to her, so that you can fly and visit her anytime. She just knows everything! Yes knowingly or unknowing we connect to the place. The city welcomes you in her arms, gives you comfort and she is your support system. Obviously how can anyone forget and ignore the comparisons made by your heart of the city at you are right now with the one you love! Each turning, each hoarding, each traffic signal speaks about it. It forces you to compare and al

GIRL: Oh boy! Just tell me why? Why did you leave me in a single try? Just tell me how should I forget the time we had without a single cry? The day we first met, The day when we became something more than ‘just friends’! The moments your eyes stared me And So the moments your eyes met mine. From the little chats and long pauses we had; to, The long chats and short pauses we shared! Can you just give me an account of what we owned? The moments when we locked our hands; to The moments when we just bit lips And So the moments of the things you did, Can you just recall how happy we have been? The times we fought, The times we cried, The times we embraced, The times when we made each other special, And The times you made me a feet lighter! Baby! Come back to my life or at least take my life As I don’t want a without you life. If not! At least tell

(Clicked by friend) Life is good when I travel, I get so many things to unravel! Time is spent in expecting the unexpected, And in living the reality as a dreamlike fairytale. I don’t have to give excuses for waking up late, And no need of all the tantrums for staying up late. I don’t have to explain the road not taken, And don’t have to face the questions if the in time is past beyond imagination. I am not expected to choose among the appointment with people, Nor I am bound to explain my late arrival. There is never any need to explain myself, And also no need of always being the pathetic all understanding self. No need of being a dependent fool, Because many a times I end up being an emotional fool. It’s a phase where I am myself, Not pretending or hiding behind my reticent self! It’s something that I always look forward to, As I know it’s the only thing where I don’t ha

वाटतं आता कुठेतरी थांबावं, बंधनांचे पाश तोडून दोन सेकंद तरी जगावं. अथांग अश्या समुद्रात स्वतःला झोकून द्यावं, कुणी म्हणेल पागल का तं त्याला पण त्या आनंदात अलगत खेचावं. दूर अश्या क्षितीजाला थेट बिलगाव, त्या यशाच्या आनंदात एकदम धूत व्हावं. कोणास तरी आपल्या हक्काचं बनवावं, हळूच प्रेमाच्या पदरात चिंब चिंब भिजावं. लहरी अश्या मनाचा ताबा एकदा तरी सुटावा, ज्याने आयुष्यात सुंदर असा एखाद अनुभव तरी असावा. वेळ आली तर साऱ्या जगास ओरडून सांगाव  नि रडावं वाटल्यास एका मित्राच्या खांद्यावर भोकाड उघडावं. किर्र अश्या अंधारात जंगलात एकट भटकावं, कशाची हि परवा न करता तसेच पुढे चालत रहावं. दोस्ताच्या पार्टीत रात्रभर नाचावं, थकलेल्या जीवाला मग दिवसभर झोपू द्यावं. पोकेट मधला शेवटचा पैसा संपेपर्यंत खर्च करावा, रिकामा झाल्यास पायीच घरी परतावं. आपल्या आवडत्या कामात मनापासून वेडे व्हावं, त्यामुळे जर जाईल जगाचे भान तरी ते बेस असावं. कोणी जर जात असेल डोक्यात फार, तं त्याला तिथेच मुस्क

“मॅडम हे डी टी देशमुखचं गणिताचं पुस्तक. अगदी अप्रतीम. युनिवर्सिटीचा पेपर यातूनच येतो. हेच घ्या!” नमस्कार! मी छोटू! तसं खरं नाव शेखर, पण सगळेच मला छोटू म्हणूनच ओळखतात! एका पुस्तकांच्या दुकानात काम करतो. मी एका मोठ्या शहाराच्या एका छोट्याशा वस्तीत राहतो. गावाकडे काम मिळत नसल्याने माझे वडील रोजगारासाठी इथे आले. त्यांच्यापाठोपाठ आम्ही सगळेच आलो. माझे आर्इ वडील मिळेल ते काम करतात आणि माझे व माझ्या लहान भावाचे हट्ट पुर्ण करतात. मी सगळयांसारखाच अत्यंत सामान्य. सगळया मुलांसारख्या छोट्या अपेक्षा असलेला. जोपर्यंत शक्य होतं तोपर्यंत मला आर्इ­वडिलांनी शिकवलं. शाळेत जाणं, अभ्यास करणं मला आवडत असलं तरी नार्इलाजास्तव मला शिक्षण सोडावं लागलं. पैसा कमवायला मला मग माझ्या छोट्याश्या जगातून भव्य अश्या जगात पडावं लागलं. पुस्तकांची आवड असल्याने मी एका जुनी पुस्तकं  विकणाऱ्याकडे  कामाला लागलो. मग फावल्या वेळात मी दुकानातलीच पुस्तकं वाचायला लागलो. आज नेहमीप्रमाणे दुकानात बसलो असता माझ्या नजरेस एक द कार्इट रनर नावाचं पुस्तक पडलं. पुस्तकाचं नाव वाचताच हे पुस्तक वाचण्याची मला एक अनामिक ओढ लाग

आत्ता सुचतय अगदी सहजच, विनाकारण अगदी अचानकच. कशावर लिहितेय नाही सांगत, वाचल्यावर कळेल लगेचच. सुखानंतर दु:ख किंवा दु:खानंतर सुख नसतं कधी सहजच, प्रत्येक परिस्तितीला समोर जाण्यास तयार करतं ते नकळतच. यश अपयश असतात एकाच नाण्याच्या दोन बाजू, या नाण्याला सांभाळून ठेवणं अवघडच. दिवस उजाडतो नि मावळतो, आपल्याला हुशार करण्यासच. प्रेम नि मैत्री दोन्ही सारखेच कारण आपण हे करतो आपल्या माणसावरच. जरा विचार केलास तर हेही पटेल तुला आपण नाही जन्मलो उगाचच.